| معرفي بخش اميرآباد |
بخش اميرآباد
اميرآباد از بخش هاي دوگانه شهرستان دامغان واقع در استان سمنان تا
چندي پيش مركز بخش صيدآباد بود و بر اثر گسترش و اهميتي كه پيدا كرد نام بخش به
اميرآباد تغيير يافت و صيدآباد امروز مركز دهستان قهاب صرصر و از دهستان هاي سه
گانه اميرآباد است.
بخش اميرآباد كه قسمت بيشتري از جنوب دامغان را فراگرفته،از شمال
و شمال باختري به بخش مركزي اين شهرستان و بخش دودانگۀ شهرستان ساري، از
جنوب به شهرستان نائين، از خاور به شهرستان شاهرود و از باختر به شهرستان سمنان
محدود است. تنها شهر اين بخش اميريه است .قسمتهاي شمالى بخش اميرآباد را كوههاي
كم ارتفاع و منفردي در برگرفته كه مهم‌ترين آنها كوههاي بَناوَر، اورس و سرخ
كوه است.
آب و هواي اميرآباد معتدل خشك و ميزان بارندگى آن 100 ميلى‌متر
است. دماي‌هوا در تابستانها به 40 و زمستانها به 5 - مى‌رسد. در اميرآباد رودخانۀ
دائمى وجود ندارد و تنها رودخانه‌هاي فصلى دريان، دِرج و شورو به ترتيب از ارتفاعات
شمالى سمنان، كوه گيوتنگه و شورو سرچشمه مى‌گيرند و به سوي جنوب جريان مى‌يابند
و سرانجام در زمينهاي كويري جذب مى‌شوند . چِجام، معروف به كوير حاج علي قلى
مهم‌ترين قسمت كويري بخش اميرآباد است. درختان پسته، اقاقيا، گز، طاق و گياهان
دارويى و صنعتى از قبيل خاكشير، پونه، گاوزبان، بومادران و كتيرا پوشش گياهى
آن را تشكيل مى‌دهد و جانوران و پرندگانى چون روباه، شغال، گرگ، كفتار و كبك
وجود دارند.معادن سرب، فيروزه و گل نسوز در كوير چجام و نيز سنگ بالاست و آهك
در دهستان قهاب صرصر يافت مى‌شود . گذشتۀ تاريخى اين ناحيه را مى‌توان از عصر
قاجاريه پى گرفت كه قراء اميرآباد، دولت آباد، صيدآباد، سليمان آباد، دزه و
تويه دروار از نقاط آباد و مهم آن بوده است و چند قريه از املاك ميرزا محمدخان
سپهسالار به شمار مى‌رفت. بخش اميرآباد با 7/9784كم 2 وسعت و 189 آبادي از 3 دهستان
قهاب رستاق، قهاب صرصر و تويه‌دروار تشكيل مى‌شود. مراكز هر يك از دهستانها
به ترتيب عبارتند از: فرات، صيدآباد و دروار . از كل آباديهاي بخش اميرآباد
66 آبادي داراي سكنه است. در اين بخش 53 آبادي از راه شوسه بهره‌مندند و
31 آبادي آن نيز داراي راه آسفالته است . بر اساس سرشماري 1385 بخش اميرآباد
با 3150 خانوار داراي 10413 نفر جمعيت
بوده است. پرجمعيت‌ترين دهستان آن قهاب رستاق است كه 1317خانوار و 4662 نفر
جمعيت دارد. فعاليتهاي اقتصادي مردم اميرآباد كشاورزي، دامداري و قالى بافى
است. كشاورزي كه بيشتر در دهستانهاي شمالى (قهاب صرصر و تويه‌دروار) متداول
است، به كشت محصولاتى چون گندم، جو، پنبه، چغندرقند، تره‌بار و پسته اختصاص
دارد. كشاورزي آن عمدتاً به روش آبى است و آب مورد نياز از قنات و چاههاي
عميق و نيمه عميق تأمين مى‌شود . مردم اميرآباد مسلمان و پيرو مذهب شيعه‌اند
كه به زبان فارسى با گويش محلى تكلم مى‌كنند . بخش اميرآباد داراي آثار تاريخى
بسياري است كه بيشتر متعلق به عصر قاجاريه است. مهم‌ترين اين آثار عبارتند
از: قلعۀ اميرآباد (تاريخ قلعه) و تپه‌هاي باستانى آن، كاروانسراي قوشه (متعلق به عصر صفوي) و كاروانسراي
سپهسالار، بقاع امام‌زاده قاسم، جبرئيل، شمس‌الدين، مطهر (دشتبو)، ميرابراهيم
(صح سرتنگه) و همچنين قلعه دولت‌آباد، عبدالله‌آباد، مايان، گورقلعه، قلعه پنجم،
ديوار قلعه، قلاع و برجهاي تنگه تويه‌دروار، نقاره خانۀ روستاي امروان، تپه‌هاي
تاريخى چهل دختر، كرمان، پل، تلويسند، معصوم‌زاده، ماز، گردال محمد، كوره محمد،
سفيد، گردو، على محمد سنگسري، گلسار و حمامهاي قديمى سياهكوه، كلاته، فيروزآباد
و الله‌آبادو... |
| 1395/10/19 |